Het einde komt jammergenoeg in zicht...

Hallo thuisfront,

Intussen weer een weekje verder. We hebben afscheid genomen van onze Afrikaanse familie in Sowane en vertoeven momenteel aan Lac Rose. Even de draad terug oppikken...

Het suikerfeest op zondag bleek weinig feest te zijn. Gelukkig konden we ons troosten door ons uit te dossen met feestelijke Afrikaanse kledij. Het resultaat was verbluffend. Na een lekkere maaltijd slaagden de vrouwen er zelfs in met de schotels op het hoofd richting afwas te trekken.
Om toch even te ontsnappen aan de drukte van de kindjes, trokken we zondagmiddag richting Savanne met het bouwordebusje. Wijze raad van Masse hadden we niet nodig, want met Yuri aan het stuur, voelden we ons de koning te rijk. Dit was buiten de moerassige ondergrond gerekend. We slaagden erin ons busje volledig vast te rijden en moesten met rode kaken naar Masse bellen om ons uit de nood te helpen. Een klein half uurtje later kwam een jeep met minstens 30 negers aan bij het busje. Met vereenigde krachten lieten de zwarten dan wel eens zien wat ze konden en haalden op pure mankracht het busje uit de modder. De foto's spreken voor zich, maar volgen later.

Maandag, aanvang van onze laatste werkweek. Om de eentonigheid van het schoffelen te doorbreken, vervoegden Lotte, Katrien, Annelies D en Delfien team technique naar Fatick om er te bouwen aan de foyer. De anderen gingen ijverig verder met schoffelen, boompjes planten en kindjes animeren.

Naar het einde van de week begon de vermoeidheid stilaan zijn tol te eisen en kwamen de frustraties boven. De mentaliteit van de kindjes en hun ouders werd ons soms te veel en we begonnen zelfs bijna uit te kijken naar de laatste schooldag. Deze bleek echter voor het team sociale heel emotioneel te zijn. Toen de school om 18u eindigde, barstte spontaan een feest los en de kindjes dansten, zongen en maakten muziek met hun zelf geknutselde instrumentjes. We beseften allemaal dat we deze lieve zwartjes toch wel heel hard zouden missen.
Daarna werd het feest verder gezet aan ons leefplaats en kregen wij en de kindjes overheerlijke cakejes en bissap. De vraag rees spontaan waarom die heerlijke cakejes nu pas kwamen :)

Zaterdag, de dag van het afscheid... Het moet gezegd, het afscheid viel ons zwaar. Onze Afrikaanse begeleiders en intussen ook hechte vrienden, Ouseman, Mamadou, Soulyman en Degune, keken met lede ogen toe hoe we ons valiezen pakten. De laatste groepsfoto's werden gemaakt en dikke knuffels werden uitgedeeld. Met traantjes in de ogen (bij de meisjes dan toch), vertrokken we op ons laatste weekend.

De tocht ging richting Saint-Louis, een Franse koloniale stad, met een tussenstop bij de imposante moskee in Touba. We kwamen 's avonds laat aan en na een verfrissende duik gingen we slapen. De volgende dag bezochten we Ile de Saint-Louis om de dag vervolgens af te sluiten met een gezellig kampvuur op het strand.
Van Saint-Louis zijn we vervolgens richting Lac Rose gereden om hier onze laatste nacht door te brengen. Morgen, onze allerlaatste dag, stappen we om 8u30 opnieuw de bus in voor een bezoek aan Ile de Gorée en Dakar om tenslotte om 22u55 het vliegtuig richting België te nemen.

Wist je dat:

• Thomas zich interessant genoeg waant om in onze blog vermeld te worden.
• we bezoek gekregen hebben van Lotte haar neef en zijn kersverse echtgenote.
• we allemaal onze woordenschat enorm hebben uitgebreid dankzij de verschillende Vlaamse dialecten.
• we 4 uur aan een stuk pannenkoeken hebben gebakken uit drie kg bloem.
• Vlaamse schlagers zingen in het busje bestraft wordt met het uitzetten van de airco.
• we de muggen en de deet absoluut niet gaan missen.

Groetjes en tot heel binnenkort.
Lotte & Delfien

week 3

hoi allen,

we zijn nu een dikke week verder en zijn al allemaal gepakt (geweest) door de 'maladie africaine', de goede ouderwetse spetterpoep.
We namen al afscheid van de groep van 5 (Barbara, Wendy, Jochen, Evie en Yolanda) gisteren en we missen ze nu al... maar we gaan door tot het einde.

De groepsfoto... zonder Wim die in het kleinste kamertje vertoefde

Er resten ons nu nog 5 werkvoormiddagen met 25 boompjes te planten, nog een huis en foyer af te werken en nog 4 lesnamiddagen met nog heel wat leerplandoelstellingen (onder andere basisfrans voor de kleinsten) en nog een verlengd weekend met onder andere St-Louis en Dakar op het programma.

Schoffelen all the way

Ousmane en de kinderen steken een handje toe.

Het huis dat de techniekers (en wij ;)) construeren

Of ons weekend nu 2 of 3 dagen gaat duren, weten we vanavond om 23u. Dan weten we of het suikerfeest zondag of maandag doorgaat. We blijven dit weekend dus in het dorpje Sowane, waar we ondertussen de favoiete inwoners zijn. Vanmiddag maakten we daar voor het eerst zelf een lekkerbekkenmaaltijd klaar: 5 hele kippen op de BBQ (voor 12 man), verse appelmoes met abrikozen en gekookte aardappeltjes. Dat het gesmaakt heeft hoeven we niet te zeggen? :)

Voor onze aandachtige lezers hebben een prijsvraag met een uniek geschenk als prijs (d. g..r v.n .fr.k.) : Hoeveel muggebeten telt de rechterarm van An na een avondje sterrenkijken op de mat? de foto geeft al een hint maar niet het volledige beeld.

Uw berichtgevers Annelies² en co

Week 2

Maandagmorgen beginnen we vol goede moed aan onze eerste volle werkweek. We starten met het planten van onze eerste boompjes: mangobomen, citronellabomen en gnoch of zoiets. We leerden al snel de kneepjes van het vak en merkten dat 8 personen voor 5 boompjes, waarbij we vooral mochten toekijken, niet echt efficient was. Het vertrouwen in de toubabs was nog niet zo groot, hoewel we zeer gedreven waren om zelf de handen uit de mouwen te steken.
In de namiddag gingen we naar het schooltje, vastbesloten de kindjes van alles bij te leren. De chaos was al heel wat minder en we slaagden erin hen wat Frans bij te brengen. Na twee uurtjes waren we de woordjes 'messieur, messieur', 'pousse, pousse' (als we voor het bord stonden) en 'boire, boire' stilaan gewonnen en verheugden we ons op een avondje rust.

De rest van de week verliep vrij gelijkaardig, al leerden we de Senegalezen een staaltje Westerse efficiëntie. We splitsten ons voortaan op in 2 groepjes, waarbij enkele personen boompjes gingen planten bij de plaatselijke bevolking met hulp van Usman, die menig vrouwenhart sneller doet slaan met zijn schattige, verlegen voorkomen. De andere groep gaat verder met schoffelen.

Enkele weetjes:

• De darmflora is bij iedereen volop aan het werken, met dank aan de overdosis ajuin en het vettige eten dat we voorgeschoteld krijgen.
• We maakten al een typische Afrikaanse avond volksdansen met de inwoners van het dorp mee. De eerste huwelijksaanzoeken (Je cherche une femme de Belgique) waren een boost voor ons zelfvertrouwen
• de Yuri is tof
• Ondanks de liters deet, lange broeken en sokken in de sandalen, lijken de muggen de toubabs toch steeds terug te vinden.
• De plaatselijke bevolking is heel gastvrij en ze doen ontzettend veel moeite om ons lekkere gerechten voor te schotelen.
• De aanwezigen met vriendje missen hem stilaan een beetje en die zonder konden allemaal al met één naar huis komen ;)

Tot zover het iets kortere bericht, maar Masse wacht op ons voor een uiteenzetting van het onstaan van NGO en de geschiedenis van lepra in Senegal. Aangezien we het volgende weekend in ons dorpje blijven, kunnen we niet beloven dat er nog snel nieuws volgt, maar we doen ons best. Geen nieuws is goed nieuws :)

week 1

Na een helse zoektocht hebben we dan toch internet gevonden. Even een terugblik op onze eerste week in Senegal.

De aankomst in Dakar was er één om nooit te vergeten. Het begon al goed bij de douane, waar we al onze charmes in de strijd moesten werpen om het land binnen te geraken. Na 'dust' keer uitleggen wat bouworde is ('C'est quoi ça, Bouworde?') zijn we dan toch met al ons gerief de luchthaven buiten geraakt. Het volgende obstakel waren de massa's opdringerige Senegalezen, klaar om onze valiezen voor grof geld te dragen. Onwetend als we waren, hebben we ons laten foppen en stonden er plots een hele hoop mannen met onze valiezen te sleuren. We waren dan ook opgelucht toen we een dik uur later gezellig opeengepropt in het bouwordebusje aan onze rit begonnen. 4 uur later (Half 4 's nachts lokale tijd ondertussen) kwamen we aan na een bewogen rit langs gekantelde vrachtwagens en busjes die in panne stonden. Doodmoe maar tevreden kropen we in Sowane in ons bedje, volgespoten met deet en veilig onder het muskietennet. Dit kleine, uiterst charmante en zeer Afrikaanse dorpje zal voor de komende maand onze verblijfplaats zijn.

De eerste dag in Senegal hebben we alle projecten van de NGO Chaulmoogra, met Masse als gids, bezocht. De meeste projecten bevinden zich in Kaolack, waaronder een bejaardentehuis voor ex-lepralijders en ook een 'clinique' voor de allerarmsten die zich geen verzorging kunnen veroorloven. De gedrevenheid van Masse liet een grote indruk na op ons allemaal, en de plannen voor nieuwe inzamelacties ontsproten spontaan aan onze oververhitte breinen (be prepared!)

De tweede dag werd onze eerste echte werkdag in Sowane. In de voormiddag is onze taak 'nettoyer', wat inhoudt dat we verschillende terreinen in het dorpje schoffelen en harken. Af een toe een break is wel nodig, zoals de foto laat zien. We waren meteen een bezienswaardigheid voor de kindjes, die graag de 'deboes' kwamen helpen.
In de namiddag volgde de eerste kennismaking met de kindjes van het schooltje (foto!). Die verliep nogal chaotisch, aangezien de kleintjes nauwelijks Frans of rekenen konden. Chinese voetbal en zakdoekleggen bleken echter universeler.




Vrijdag na een tweede voormiddagje schoffelen, vertrokken we tegen 4h op ons eerste weekend. We vertrokken voor een ritje van '2h', waarna we 4h later aankwamen in Toubacouta. Dit dorp aan een zeedelta net boven Gambia, op een 100 kilometer van Sowane (jawel, gemiddeld 25km/h is niet slecht op de Senegalese wegen!) staat bekend voor zijn boottochtjes en recreatief vissen. Die avond hebben we een superlekkere goulash gegeten, wel vreemd genoeg op aparte bordjes. We waren immers al gewoon om collectief uit een grote schotel te eten.
De volgende ochtend werden we verwacht voor een boottocht naar een authentiek dorpje aan de oever van de delta. Dit dorpje is één van de weinigen dat bestuurd wordt door een vrouw! Girl power, ook in Afrika. Op de boottocht werden we ook vergezeld door een aantal locals met djembees. De Afrikaanse gezangen waren op zijn minst gezegd speciaal... Maar wel gezellig! Zeker de vrouwenstem was toch wel bijzonder. Daarna volgde nog een namiddagje zwemmen en een tochtje naar het schelpeneiland, waar we een fotoshoot deden in een gigantic baobab. Dan ging het naar Isle aux Oiseaux. Dit laatste was minder spectaculair dan gehoopt, maar toch eens leuk om te zien. Die avond waren we ook zeer onder de indruk van het eten. Eerste keer frietjes in Afrika! En ze waren zelfs twee keer gebakken. Het decadente westerling-gevoel kwam opzetten. Na het eten werden we getrakteerd op een heus Afrikaans spectakel, met djembees, hevige danspassen en vuurspuwen. We waren danig onder de indruk.
Zondag werden we wakker met een serieus onweer. We moesten daarom even wachten voor we konden vertrekken, aangezien het ingehuurde busje verre van waterdicht was (zowel aan de boven- als aan de verroeste onderkant). Na een ritje doorheen Kaolack, kwamen we moe maar voldaan weer aan in Sowane, klaar om aan onze eerste echte werkweek te beginnen...